Komisja Rzeczoznawców Urbanistycznych
Jedną z inicjatyw współpracy między Zarządem Miasta a środowiskiem architektonicznym było powołanie już w 1939 roku Komisji Rzeczoznawców Urbanistycznych. Jawnie działała ona jako organ opiniujący na bieżąco prace prowadzone w mieście, będąc jednocześnie przykrywką dla planowania reform urbanistycznych.
Cykl wykładów: Odbudowa przed odbudową
Zwykle debatę o odbudowie Warszawy rozpoczyna się od analizy zniszczeń 1944 roku i powojennych planów odbudowy. Aby jednak zrozumieć proces odbudowy i jego źródła, należy przyjrzeć się planom przebudowy Warszawy z okresu dwudziestolecia międzywojennego i ich przemianom w trakcie okupacji. Lata 1939–1944 były czasem wytężonej pracy dla architektów, historyków sztuki i konserwatorów, czego efektem był szereg projektów architektonicznych i urbanistycznych, a także prac teoretycznych niezwykle istotnych dla powojennej odbudowy. I to ci sami ludzie, mimo zmian ustrojowych, zajęli się odbudową. Poczucie tymczasowości sytuacji okupacyjnej i oczekiwanie nadejścia końca wojny zachęcało do snucia często fantastycznych architektoniczno-urbanistycznych planów na przyszłość. Odbudowę ze zniszczeń wojennych od początku planowano jako uzdrowienie przestrzeni miejskiej.
Ewa Perlińska-Kobierzyńska, historyczka architektury, opiekun merytoryczny zbiorów rysunku architektonicznego w Muzeum Warszawy. Zajmuje się architekturą polską XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem środowiska warszawskiego w okresie dwudziestolecia i czasu odbudowy.